Local projects

2017 Nine paintings, 3 frames

In 1994 besliste ik om te stoppen met het maken van schilderijen. Dat resulteerde in een laatste schilderij, waarop de tekst: 'Pourquoi encore la peinture?'. Na die periode zou ik mij toeleggen op meer ruimtelijk werk.
'Nine paintings, 3 frames' is een onderzoek naar de relatie tussen kunstwerk - toeschouwer/ concept – kunstenaar.
Tijdens het classicisme en voor de School van Barbizon werden in het schildersatelier door de kunstenaars decors gebouwd om de natuur na te bootsen, en zij plaatsten daar dan figuren en/of dieren in.
Ook gebruikte men voor het naschilderen van de natuur een vademecum met informatie over kleurgebruik en compositie. We zien dit in de schilderkunst vertaald door een grote aandacht voor lijn en tekening.
Kleurgebruik en compositie dienden hierbij hoofdzakelijk als ondersteuning van de voorstelling. Men koos voor koele, vlakke kleuren en voor eenvoudige compositieschema's om de aandacht niet af te leiden van de betekenis van het onderwerp.
Met het project 'Nine paintings, 3 frames' wordt de relatie kunstwerk-toeschouwer, en concept-kunstenaar, onderzocht door het maken van negen schilderijen in een vast stramien dat gebaseerd is op het vademecum over het kleurgebruik tijdens het classicisme.
Er worden drie objecten getoond (frames) waarin object versus kunstwerk als concept onderzocht wordt.

Het onderzoek wordt gevoerd vanuit verschillende invalshoeken:

1. Het project behelst naast het aanbrengen van informatie over het kleurengebruik ook een onderzoek naar de opstelling van de schilderijen individueel en onderling. Om dit te onderzoeken wordt om de twintig minuten één van de schilderijen 90° gedraaid
2. In een tweede fase wordt nagegaan wat de impact is van de kleureninformatie bij het schilderij.
3. Bij de 3 frames onderzoeken we de betekenis die aan een object (nl. de frame) gegeven wordt.
4. In een laatste fase bekijken we het project zelf – is het een onderzoek? Of een performance?

Voor dit project werd ik geinspireerd en ben ik mijn onderzoek begonnen bij het schilderij Cité (1951) van de kunstenaar Ellsworth Kelly (1923 - 2015). Het is een onderdeel van The Doris and Donald Fisher Collection in het San Francisco Museum van Modern Art.

(Beschrijving en analyse van het kunstwerk: In Parijs werd Kelly aangemoedigd door kunstenaars zoals John Cage en Hans Arp om in zijn kunst te experimenteren met toeval. Kelly heeft voor "Cité" een zwart-witte tekening in 20 vierkanten geknipt en de stukken willekeurig geschikt. Dan heeft hij de compositie ondersteboven gedraaid en op 20 houten panelen geschilderd. Na het nog eens herschikt te hebben, heeft hij de panelen samengesteld tot het uiteindelijk werk. Alhoewel er artistieke beslissingen zijn die de finale compositie mee bepaald hebben, creëert het gebruik van het toeval door Kelly een afstand tussen hem en het werk. Benaderingen als deze reduceren de emoties, de invloed en de individuele stempel van de kunstenaar die voor Kelly zo kenmerkend zijn. Dit suggereert dat alle schijnbare "gecontroleerde" creativiteit een kwestie is van de kunstenaar die het beste maakt van het samengaan van toeval en onverwachte en onpersoonlijke krachten).

Een andere kunstenaar die ook invloed had op dit project is : o Bear (Josephine Gail Baer) (geboren 7 augustus 1929)

Primary Light Group: Red, Green, Blue, 1964-65
(Deze 3 schilderijen behoren tot een reeks van twaalf die variëren in kleur, luminositeit, afmeting en vorm. Een product van de impuls van de jaren 60 om kunst te creëren vanuit vooraf vastgelegde systemen. Baer heeft berekend dat de werken in deze reeks op 479.001.600 mogelijke manieren kunnen gecombineerd worden. Deze drie grote vierkanten werken zijn begrensd door intense Mach banden, die volgens de kunstenaar overeenkomen met de primaire kleuren van licht: een rood (magenta), een groen en een geel." Baer, getraind in fysiologische psychologie en geïnteresseerd in optische fenomena, heeft gezegd dat de schilderijen in dit drieluik "geconstrueerd werden op een gelijkwaardige manier als een kleur aanwezigheid" in overeenstemming met de specificaties, "één voet of iets minder van elkaar").

* www.theartstory.org/artist-kelly-ellsworth-artworks.htm
** www.moma.org/collection/works/79825

2017 Hand/nail

When I started on this installation, I had a certain concept in mind. But during the process I was visited by a friend in my studio, and we had a long conversation about the original project 'two hands - hole in the wall' about war violence against innocent people. It was meant to represent two hands on the wall with their back to the viewer and a hole in the wall in between them in which you could put your finger.

I told my friend that the hole in the wall was more important than the two hands, and that it made all the difference to the viewer because it was just a hole, nothing had been added to it – no color or anything else.
After a long discussion my friend came with another idea, that was to turn the hands with the palms to the viewer, which evokes a sense of surrender, and correlations with the image of the crucifix embedded in our culture.
This then turned into another inquiry: is every hand with an nail in it, related to the notice of the crucifix, and why?

2017 In search of a new place and butterflies

Launch Cornwall in January 2017.

In search of a new place and butterflies" consists of 5 white and 3 red heads, constructed like buoys, used by seamen. The 3 red heads were shown in an exposition in Gent, Belgium in november 2016 and were put to sea in Cornwall in January 2017. In the hope that the heads will be taken along by the sea, the warm Gulfstream, the winds and the tides, and that they will wash ashore on a different coast, country or continent.
The process of these heads travelling has started as soon as the artist shared his idea. The story took shape and spread as more people saw the installation, or heard or read about it.
As the heads travel along in the waters, the story will change again, and become smaller or bigger. Through the mystery of not knowing where they are, through the reactions of whoever finds them. The trajectory of the trip will not be tracked by GPS or another device. Until a message comes in from a stranger that one of the heads has landed. Then a new and different story will start.

It is up to the person who finds them to keep the head, or to re-launch it, so that a next chapter in the story of the journey can be written. Through a message at the bottom of the head, the finder is asked to send a picture, the location and some reactions to the artist.

Ultimately the project is about how cultures, influences mingle with each other and enrich each other. This is why people often travel as well, to find new horizons, to become inspired through the story of a different land and its inhabitants
The buoy - heads like wanderers, messengers of ideas and thoughts that are adrift, that come together, that stay.

Number one – Porthchapel beach

Number one was launched from a sandy beach on the Cornwall south-west coast. Close to Porthcurno which at some point in time was a very important hub for telegraph communication.

The beach was down in a cove surrounded by steep cliffs and the holy well of St Levan. Fine sand, emerald water, seals in the sea – quite magical with the sun shining on it. We spent a meditative afternoon watching the head struggling with the incoming tide. The sea decides what it takes or not. We did several attempts to throw the head in the high waters, relying on a system of ropes and weights.

The hours slipped by and it was after dark when we returned to our cars, to find them locked into the church parking lot. We called the caretaker who called upon us because we had not put parking money into the bin. She came and liberated us, and after paying her 5 pounds, we were free to go again.

The next days we found the head washed ashore on the same beach, with many footsteps in the sand around it, sitting straight up and facing the sea. It had obviously been visited many times. We launched it again, from a rock this time, and the day after we could not visually locate it anymore.

Number two – Porthnanven beach

There is another magical beach at the west shore of Cornwall, not far from Cape Cornwall. It was the first beach we visited and it appealed to us right away. It is covered with big white stones and boulders, beautiful forms and shapes, in stark contrast with the dark cliffs around the beach. Again our attempts to launch the head from the beach did not work, so I climbed with the head over several rows of rocks on the side of the beach. I put it in a small cove in between rocks as the tide was coming in. Upon inspection the next day, the head was no longer there.

I did receive a message a couple of days later that it was spotted.

Number three – between Newlyn and Mousehole

The 2 other sculptures had been launched from picturesque beaches, and we wanted a different context for the last one. We prospected from Penzance to Mousehole, where there are many places where something can be dropped from the coastal walkway into the sea. After dark, as the tide was turning, we dropped the sculpture from Cliff Road close to Roskilly beach. The wind was coming from the north, and very quickly the sculpture washed away, brushing against the rocks.

Why Cornwall?
Cornwall was chosen because it is a mythical and rough place, exposed to many elements, at the most western part of England ("Land's End"), and close to the open sea and the Gulfstream. The artist, a fisherman at age 15, made a couple of trips on a trawler O.182 Cleopatra around Land's End heading towards Bristol Channel and Lundy island

Who was with us?
Five of us travelled over to Cornwall – among them the artist, a photographer, a camera man, all visiting Cornwall for the very first time. We did not all know each other before. We shared a house and spent 3 days inside the project, prospecting places, launching the heads, sharing ideas and experiences. Each one of us within our own relationship to the land, the objects, and each other, shaping the story of the project and it many layers of meaning together. We had touching and warm encounters along the way, with seamen, artists, coast guards, other locals and travellers.

Got a message from Sennen Cove

One day, I noticed I had missed a phone call from a UK number. A couple of days later, I received a FaceBook invitation to befriend a woman from Sennen Cove. We started chatting. Her husband, a fisherman, had spotted one of the heads in high seas, and had brought it in.

2000 Line on pier

Line on pier: postcard on pier 2000 Postcards Ostend (BE)